Bende kucakta aklı yetmeyen bir çocuktum
Annem ve kardeşlerim vardı,hatta babamda
Eziyetli geçti yalan yanlış bir kısmı aklımda
Hatırlıyorum hepsini tek,tek çoğu da kafamda
Nasıl olmaz ilk okulu zor şartlarda okudum
Yardım alacak abım babam yoktu yanımda
Bitti orta okul hatta liseyi de bitirdim dışarıda
Üniversiteye hazırlanırken babamı kaybettim o anda
Bütün dünyamız umudumuz yıkıldı ilk ölümü tattım
Şu güne kadar inanın acısını sürekli içime attım
Yıllar sonra evlendim bir sevgiliye gönül sattım
Ailemin geleceğini geçimini her an sırtımda sandım
Bir süre sonra annem öldü çok çekti annem içimi yaktı
Huzura kavuştu babama kavuştu diye de ruhum rahattı
Bilemezsiniz dostlar hem ana hem baba dan sonra
Sevgilim rahatsızlandı onu da kara toprak içine attı
En zoru en müthişi buydu unutamadım ağladım
Göz yaşlarım kurumadı hala durmaz ağlarım
Ben ağlamasam bile içim müthiş yara bağladı
Onun bu acısı mahşere dek delik deşik olup çağladı
21.05.08
Bahattin Tonbul
Kayıt Tarihi : 21.5.2008 23:14:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bende çocuktum ailem vardı yaşadım....

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!