Benimcennetim Şiiri - Yıldırım Kırlılar 2

İsimlerini bimediğim
seslerini yüzlerini tanımadığım
bir sürü kadın geçti düşlerimde
limon küfü renginde
sundurmalı bir evde
toplanmış şarkılar söylüyorlardı
beyaz kanatları falanda yoktu
Etten kemiktendiler
bir tek gūlūşleri saydamdı
onuda yüzlerine giymişlerdi
ve hiç birisi benim kadınım değildi
öyle yakuttan zümrütten köşkler falan değildi
benim cennetimdeki evler
ırmakları serindi serin olmasına
ama kışları çok soğuktu
hastalık'da vardı kederde
hüzün dünyadan kalma bir şiirdi dudaklarımda
Kevser şarabını hiç tatmadım amma...
annemin soğanlı pidesi hep damağımda
elverir'ki çocuklar öldürülmesin derdim hep
oysa cennetim çocuktan geçilmiyordu
tarlalarda vardı korkuluklarda
yılanlarda kargalarda
bulutlar yeşil
yağmurlar sarı
ufuklar turuncuydu
güneş hiç yoktu
her yan yakut kırmızı
benim cennetim
yedi renkti
baştan aşağı
ebem kuşağı
benim cennetim
beş heceden ibaretti
şairler yeri
hiç ölüm yoktu ama
yalnızlık yine çoktu
anlatılamayan hislerin
anlatıma yakın ifadesi
artık anlamsızdı
kelimenin tam anlamıyla
benim cennetim
duyarsızdı
geniş kanatlı kapılar kapalı
sundurmalı evlerin sesleri
ardına kadar açıktı
ben yoktum senin düşlerinde
sen yoktun benim cennetimde.

04.12.2018