Benim Yüreğim Şiiri - Zekeriya Efiloğlu

Sokağın ucunda bir karaltı

Belli belirsiz

Yaklaştıkça kaçıyor

Habersiz

Tılsımı kaybolacak gözlerimi kırparsam

Kaçacak elimi uzatırsam

İrkildi

Belli ki fark etti beni

Şimdi o da ürkek kaçıyor adımlarımdan

Balkonlar ve evler boş

İnce bir kar değiyor tenime

Efil efil rüzgâr esiyor bitmemesine

Şafak gibi kızarmış yüzler

Yanağa değince

Kar tanesi buhar olup gidiyor

Derin ve kesik bir soluma geliyor

İçerden

Özel bir merak hücrelerden

Adımların sıklaşması da çaresiz yaklaşmaya

Saçları kardan kırçıllanmış

Savruk dalgalanarak ilerliyor

Elimi uzatarak 'Kimsin sen? ' demek istiyorum

Sesim sadece içimde yankılanıyor

'Kimsin sen? '

Bir gölge

Hayalet

Beyaz atlı prenses

Neden gidiyorsun?

Uzattım, ellerimi tutsan

Isınırdık belki de kurtulurduk bu soğuktan

Nafile köşeyi dönerek kayboldu

Ellerim dondu

Havada öylece asılı kaldı

Neden cezbetmişti beni

Diz üstü çöktüm karların üzerine

Bulmadan kaybetme sendromu yaşıyordum

Artık yeter! ..

Gel! ..

Bıktım bu yalnızlıktan

Kar, hala ince ince yağmaya

Rüzgâr da efil efil esmeye devam ediyordu

Dedim ya...

Sokaklar boş...

Evlerin balkonları...

Benim yüreğim gibi ıssızdı...