Benim Yılan Kaynanam

Kızı gelin giderken,üzgün ana.
“Gel kızım “der, öğüt vereyim sana.
Ah yavrum, ben seni kimlere verdim.
Anlatmakla bitmez ki benim derdim.

“Sümsük damat “ kaptı seni elimden.
Yataklara düştüm ben kederimden.
Layık mıydın o görgüsüzlere?
Yok demiştik, nice zenginlere.

Unutma! sana vereyim bir kaç sır.
İki kaşığın varsa, birini kır.
Bol, bol harca, sakın sıkma kemeri.
Kocadır bu....Sırtına vur semeri.

Her gün masraf yap, bin delik aç ona.
Kır, dağıt...! Ben yardım ederim, sana.
Evlendiğine pişman etki onu,
Kudursun...! Başına geçirsin donu.

Anası gelmesin sakın ha size
Ders vererek, kocanı getir dize.
Ayağını öpsün elti, görümce,
Kayınbaban korksun, seni görünce.

Bulaşık yıkama... Zaten hastasın.
Rol yapmada, sen akrtistten ustasın.
Bu gün yok derse,inanma yalan.
Ne soğuk kocan var, sanki bir yılan.

Nasıl kandın, o domuzun nesine.
İzin verme birde bebek sesine.
Karnın sarkar, çocuk yapma eşekten.
Yat, yat uyu...Sakın kalkma döşekten.

Gereği var mı ineği tarife?
Sabır kar etmiyor, “şapşal herife “.
Kimler istedi...Bir bir söyleyiver.
Bu bir “kader evliliği “ deyiver.

Mal,mülk ne varsa üstüne almazsan.
Sütüm haram olsun,onu kovmazsan.
Baktın olmuyor,hemen onu boşa.
Gül oyna, zil çal...Yaşa kızım yaşa...
Ekrem Kemal Kırmacı