Benim Yarime Mi Dar Geldin

Gözlerimi sana açtım açalı
Akşamına doyamadı hiç güneş
Sabah; martıların o beyaz türküleri oldu
Çay kaşığı, çaybardağına,
Simit kokusuna...
Yağmuruna doyamadı kaldırım taşları
Minarelerine...
Ezan sesine kurban,
Asırlık koca çınar
İstanbul.
Ben sena ne yaptım ki
Benim yarime mi dar geldin

Gitti bak,
Yüreği buruk, elleri boş.
Gitti bak sessizce
Gözleri ardında, yüreği sevgi dolu.
Gitti İstanbul,
Mutluluğum koynumda değil -şimdi-
Bom boş kaldı bu koca şehir
Hiç mi yüreğin titremedi o acı tren sesinden
O koca yüreğine sığdıramadın mı?
Benim gülyüzlü yarimi
Güzel ellerini
Her şeye yettin de be istanbul.

Bilirmisin hiç
Bulutlu dolunay gecelerini
Yıldızları kıskandıran ışıklarını
O binbir renkte mücevher taşları
Herbiri bir yakamoz olmuş dökülmüş denizlere
Dökülsün seninde gözlerinden
Vurup dağıtasım geliyor bir yumrukta
Dökülsün her bir yanından
Silinsin aklımdan
Sisli akşamlarının biçare ışıkları
Yıkılsın köprülerin
Yıkılsın kulelerin
Kül renkli istanbul
Zemherilere tutulasın
Açmasın erguvanlar çiçeklerini bu bahar
Pas tutsun dişlerini
Sende yarsız kalasın
Bunca insana açtında kollarını
Benim yarime mi dar geldin