Benim Yarim (mizah) Şiiri - İbrahim Karaçay

Her şair, şiir yazmış, yâre jest olsun diye
Ben yazmadım ondandır kaşını yıkar yârim.
Bana da bu yakışır, yazmam lazım methiye
Allah yarattı demez boynumu sıkar yârim.

Kadın değil mübarek yedi köyün efesi
Borazan yutmuş gibi en üst perdeden sesi
Soğan, sarımsak kokar yüz metreden nefesi
Seni gören talihsiz burnunu tıkar yârim.

Zorlasan peruk çıkar yay gibi hilal kaştan
Boy pos endam irice, sanki yontulmuş taştan
Bir etek zor dikilir yirmi metre kumaştan
Günde sekiz on kere kantara çıkar yârim.

Dişleri tırmık gibi, ağız desen mağara
Dudaklar kaymış gitmiş her biri bir kenara
Dili var pabuç kadar konuşur yoka, vara,
Bana her kızışında salyalar akar yârim.

Saçlar çalı misali baş üstüne bezenmiş
Kirpik adeta fırça, baş aşağı uzanmış
İki okka burun var Pinokyo’ya özenmiş
Süsünden geri durmaz hızmalar takar yârim.

Bir çene var her saat ötüyor zırıl zırıl
Ciğerler körük gibi ses verir hırıl hırıl
Felfecir okur gözler dönerken fırıl fırıl
Bana bakarken sanki trene bakar yârim.

Maşallah kulak anten, el pideci küreği
Ayaküstü götürür iki tepsi böreği
Pek de güzelsin derim, bazen lafın gereği
Çok fazla iltifattan usanır bıkar yârim.

Nasıl aradım buldum aklıma şaşıyorum
Yorgana sarılan sen, ben ise üşüyorum
Ne gün yanında yatsam yataktan düşüyorum
El dursa ayak durmaz ey benim sakar yârim.

Denge bozuk Karaçay, bu ne biçim düzense,
Kıyamet kopar orda, her nereye uzansa,
Talihli geri verir piyangodan kazansa,
Ama kendine sorsan cihanı yakar yârim.

09.07.2008
İbrahim Karaçay