Benim bu yalnızlığım bitmeyecek
içimdeki ateş sönmeyecek
halimi anlayamayacak ne dost ne yar.
Yağacak bir bulut gibi dopdoluyum
içim dışım azap dolmuş
benim bu yalnızlığım bitmeyecek diyorum kendi kendime
Bu yalnızlık denen şey,
üşütüyor yüreğimi
anılarımı terk ediyorum her gece
tek tek, acıya acıya.
Ben bir çocuğu öldürdüm karanlık gecede
elbette sizin yüzünüzden çünkü o çocuk kendi içimde.
Kayıt Tarihi : 14.12.2022 23:11:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
okulda öğretmenimin verdiği ödev için yazdığım benim için anlamlı bir şiir
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!