Benim umudum bile yok Şebnem!

senden çok uzaklarda topluyorum bendeki hatıranı
ama olsun yeter ki durma,
git anne ben acı çekmiyorum ki.

tarihlendirilmiş bu yüzümü ne pahasına olursa olsun ısıtacağım
imkansız belli olmayan bir anne acısından..
- gözlerim kayıyor şu an
ve
benimle yürüyorlar utangaç çocuklar
bir çok şehri geziyoruz yırtık şapkalarımızla
bir de zamanı kısıtlıyoruz
- ölüme yakınlık kurmak gibi bir zevk yok.
şimdilerde eksi izleri kendime doğru çekmekdeyim.
ne yani hasta olmak bu dünyada en doğal hakkımız.
- halam kanser, yanıbaşımda tuhaf bir hal kapsamış zaten beni,
onun için arada içi boş olan ailelerin, yanlarına acıyarak varıyorum
ve duavarda resimler, öpücük dağıtanlar vs. bunları gec kardeşim
yetersiz bunlar. baba! görüyorum.
insanlık yabancılaşmış kentimde.
biliyorsun - sessiz, derinsiz bir kıyıda tıkanmış borular
ki işaretler ölü benim icin!

zaten baba, bir büyürken bakmışımdır kendime.
bir de yanarken.
bilirsin ki kendimde eğer bir değişim gördüysem
annemin ölüsünden gecemem alnına öpücük kondurmadan.
bilirsin, ben ad koyarim resimlerimize!
ögretemediğin bir huzur var avucumda, anlasana.
annem kapı ağzında ölümümü çiğnemekte..

sırtımı dönüyorum, dönüyorumda abim saçlarımı tutmuş
gözlerimi ele vermekte
işte zaman
işte an

bendeki bedeni, teni, gözü, zehiri, zıkkımı al git..
olsun, durma
git ben aci çekmiyorum.

oval duruyorum toprağın içinde, dönemiyorum:
'ben kayboldum anne.. '