Benim Ülkem Şiiri - Fatih Aydın 37

Her santimi ayrı bir düğüm,
İplik iplik ömür denilen zaman,
Karmaşık çözülmeyen bir bulmaca...
Kalbim hazan değmiş bir bahçe...
Yeşermiyor gonca gonca çiçekler,
Meyve vermiyor kısırlaşmış ağaçlar.
Umut pınarımda pırıl pırıl sular şırıldamıyor.
Böcekler bile uğramaz oldu,
Çölleşmiş toprağıma.
Ufuklarda sıcacık güneş görünmez oldu.
Arılar bal toplamıyor,
Zehir dolu diye çiçeklerimden.
Çocuklar koşuşturmuyor,
Yıkılmaya yüz tutmuş merdivenlerde.
Sıvası dökülmüş evimde,
Buhar buhar dumanlar tütmüyor.
Yatağım soğuk,
Yorganım yırtık.
Çivileri çıkmış sandalyemde,
Sevinç şarkıları mırıldanmıyor.
Tozlarla kapanmış kitaplarım,
Neden bana dost olmuyor?
Kadehim dolu değil masamda,
Fakat yudumluyorum kötülük zehrini.
İsyanım çok yaradanıma,
Neden ona sığınamıyorum?
Gayesizliğimden midir nedir,
Uzanamıyorum, bana derman olacak ellere.
Korku mudur nedir?
Niye gerçekleri söyleyemiyorum.
Dolu bir bulutum,
Her an en derinden yağacak.
Sevgiyi sevmeyi unutuyor muyum?
Yoksa; hiç tatmadım mı bilmiyorum.
Gel sende kurtul diyen bakışlara,
Karşılık veremiyorum,
Duymuyorum,
Haykırılan gerçekleri.
İşte benim ülkem,
Böyle karışık,
Savaş içinde.
Bunca gerçekleri göre göre,
Niye buncasına gafletteyim.
Geceler hep soğuk,
Sabahlar hep geç oluyor.