Benim Türküm Her Yıl Eylülde Çalar

Sağanak sağanak hüzün depreşirken içime
Yüreğimden vurulduğum o yerden;
Varlığının rüzgarına kapılırım bedensiz.
Her kanat çırpışım
Bir damla daha can alır benden.
Nedeni derindir yeğin gözyaşımın.
Benim türküm her yıl eylülde çalar.
Hasreti yığın yığın göç ederken içime
Harlanır hüznümün ateşi zelzelesinden.
Hani güller mevsimi gelince açar ya;
Benim yüreğimde eylülde kıvılcım saçıyor.
Ne vakit aklıma uyup
Bu yangını söndürmeye kalktıysam,
Dersimi kül olarak aldım.
Savruluyorum aşkın en zirvesinden.
Benim türküm her yıl eylülde çalar.
Ruhu ruhuma işlenmeye
Varlığı gözlerime değdiğinde başlamış.
Diğer yarımmış meğerse ''o''.
Yarım nefes almamdan kan ter içinde kalmam.
Sol yanımdan dökülüyorum.
Biliyorum kabuk tutmayacak bu yara.
Benim Türküm Her Yıl Eylülde Çalar