Benim Sokak Çocuğum Şiiri - Deniz Yavuz

Bilmediği anne adı ile avutulmuş
Meme tadı bilmeyen çocuklarım
Kaçınız sevdi dünyayı
Kaçınızın gözleri gök mavisi

Nasıra çabuk yenik ellerinle kavradığın
Simit tadından yoksun küf renkli
Sabahlarına uyanmak istemeyişlerinle
Çalınmış geleceklerinle, satılmış yarınların
Her zamanı bilmezliklerinle suskunluğun
Masum çocuk suskunluğun...

Ağlamayı unutalı şunun şurasında kaç vakit oldu ki
Erkekliklerin arkasına sığdırmadılar mı
Acının tüm renklerini
Oyunlarını hayat renklerine bürümedilir mi
Çalınmış benliklerini siyaha boyamadılar mı
İsyanın ne demek olduğunu bilseydin
Kahretmelerin zaman aralıklarına koymasaydın yalnızlıklarını
Koca koca adamlar arasına sıkışıp kalan
Delik çorap yırtık pabuç
Ve her daim toprak çeken vücut yaraların

Sana uzanan ele bakan bir çift korku
Bana bıraktığın insanlık ağrısı
İsminin zamanla kayboluşları
Ve bilinmeyen adının başına konan
Sokak çocuğunun kaldırılmaz yaftası...

Sana bakan yüzlerce dışlamış göz uçları
Ekmeğine atılan tekme
Kalp atışlarının kendine yenik
Hiç görmediğin beyaz güvercin kanat çırpışları

Ben utanıyorum üstüme yapışmış insanlık suretimden
Ben utanıyorum gecemin sana kapalı kapılarından
Ben utanıyorum kokan nefesinden tiksinişimden
Ben utanıyorum yavruma sarılışlarımdan
Ben utanıyorum senin adı konmamış geleceklerinden
Ben utanıyorum adımın sonuna konan beyden hanımdan
Ben utanıyorum utanmışlıklarımdan
Ah çekişlerimden
Soluk alış verişlerimden
Ben utanıyorum sana bıraktığım dünyadan
Ben senden utanıyorum çocuk
Ne olur indir gözlerini
Sokak rengine bürünmüş çocukluğundan utanıyorum
Ben sana sokak çocuğu deyişlerimden utanıyorum
Ne olur affet
Ben insan.... Senden utanıyorum...
Ben insan senden af diliyorum...