Benim Sokağım Şiiri - Semiha Türkmen

Balkondan çamaşırlarımı astım az önce
Güneş vuruyordu tüm çabasıyla
Koca penceremden salonuma
Sokaktaki kedilerimizi seyrettim
Topluca beslediğimiz
Onlar da biraz ısınma çabasında.
Sonra gezinen ördeklerimiz
Öten horozumuz, tavuğumuz....
Burası benim sokağım.
Doğup büyüdüğüm, çoştuğum,
Dik yokuşlu ama çocukken durmadan koştuğum.
Şimdilerde yaşlandı insanlar, evler, arsalar...
Ya sonbaharlarındalar ya da kışlarındalar.
Bir dönem gitsem de sokağımızdan,
Kader geri döndürdü inadına.
Yeniden başlamaya, inanmaya.
Ben de artık yolu yarıladım
Duruldu heyecanlarım,
Bir tek anılar kaldı
Kimse yok çocukluktan.
Hep bir şeyler eksik kaldı
Bugünlerden, yarınlardan.