Benim Şehrim Şiiri - Handan Koca

Benim yaşadığım şehir başka sevgili Benim şehrim de başka insanlar başka sevdalar var Benim şehrimin ağaçları başka, havası başka, sevda kokar baştan başa Çiçekleri bile başka bir güzel açar Benim şehrimin yolları hep bir yerde kavuşur sevgili. Mesela hangi yolu seçersem seçeyim sana çıkar bütün yollar. Her köşe başında sen bekliyor olursun beni. Bense ne zaman seni görsem koşarak boynuna sarılırım.Sonra sen kulağıma ‘seni seviyorum ‘diye fısıldarsın ben gülümserim sana ve sonsuz bir mutlulukla ‘ben de ben de seni seviyorum’ derim
Benim yaşadığım şehirde başka bir sen varsın Sen bile bendeki seni görsen tanımazsın. Çünkü; o daha dün yeminler etti bana ‘seni asla bırakmam sakın korkma, senden başkası haram bana’ dedi.Dizlerime yattı, sonra gözlerini kapadı,ellerimi tuttu uyumuş kalmışız. Ama hiç üşümedik sevgili, o kadar büyüktü ki sevgimiz hiç üşümedik. Ben senin aşkınla hiç üşümedim ki hala sıcacık kalbim. Kimsenin dokunmasına izin vermiyorum inan, kimseyi almıyorum şehrime,çünkü; kapıları kilitli Hatırladın mı? en son sen misafir olmuştun benim şehrime yüreğime. O kadar sevdim ki senin misafirliğini şehrimin anahtarlarını sana verdim. ‘Al sen de dursun ne zaman istersen gel, artık senin bu şehir’ Sonra sen hiç gitmedin yüreğimden ta ki o güne kadar.
Hani arkandan bile bakmaya cesaret edemediğim, her yerin zifiri karanlığa büründüğü günü hatırlıyor musun? İstesem de bakamazdım arkandan çünkü; şehrimin kapılarını kilitleyip gitmiştin.Defalarca vurdum kapının ardından ‘beni bırakma gitme’! dedim ağladım, ama senden gelen tek ses ayak seslerindi duyuyorum:1. adım 2. adım 3. adım ve yoksun. Kendimle bir oyuna başladım, olmayan seninle tekrar başka bir sen aldım yanıma. Senin hayalini aldım onunla yaşıyorum artık bu şehir de, yüreğimde bir hayalle yaşıyorum. Sen varmışsın gibi yapıyorum hep.Zaten ben olmazsam benim şehrim olmazsa sende olmazsın ki Sevgili seni ben yaşatıyorum
Bir evcilik oynuyorum kendimle ne zaman biter bu oyun ben ne zaman büyürüm bilemiyorum. Belli bir yaşı var mı bir yıl, iki yıl sonra geçer mi? bilemiyorum. Ama ben bu oyun bitsin istemiyorum sevgili. Çünkü; oyunun bittiği o gün ben büyürsem eğer, seni kim sevecek? Hiç düşündün mü? kim şehrimin yollarında seninle kavuşacak? Sevgili kim uyutacak seni dizlerinde? Sen üzülmez misin ağlamaz mısın arkamdan? Ben sana kıyamam ki! üzemem ki! seni o kadar çok seviyorum ki senin hayaline bile kıyamıyorum sevgili.

Gittiğin gün zar zor gitmiştin sende Söyleyememiştin gideceğini, ya ben ya ben sevgili dudaklarından çıkacak bir söze öyle umut bağladım ki ömrümü verebilirdim, bir sözüne . Deseydin ki ‘yalan gitmiyorum’ bir söz sevgili bir sözünü bekledim hiçbir şey demedin. Bende umutlarımı senin sözlerine değil bir ipin ucuna bağladım. sonra şehrin en ücra köşesinde, tıpkı benim gibi yalnız kalan bir ağaca astım. Oysa o ağaçta umutlarımı öldürmeyi değil sevdamızı yaşatmayı isterdim ama olmadı yapamadım sevgili sevdamızı ağaçlara yazamadım. Ama şimdi sayfa sayfa seni yazıyorum. Şiirlerimiz var, sana dair yazılan sevda sözcüklerimiz var. Ama hiç şarkımız yok. Aslında ben bir şarkı seçecektim ama bütün şarkılarda ayrılık vardı seçemedim.Üzülme nasıl sayfa sayfa seni yazıyorsam, bir şarkı bile yapabilirim sana.
Şimdilik hoşça kal sevgili. Şimdilik benim şehrimde kal. İleri zamanlar ne alır ne götürür bilinmez.Ama şimdilik benle kal hayal bile olsan benle kal sevgili.