Jean-Paul Sartre'a
meydan meydan dağıtıyorum gökyüzünü
ve en büyük gökyüzünü kendime seçiyorum
yaşamaya başlıyorum kendi gök kubbem içinde
kendime bir bozkır havası seçiyorum
samanlar vuruyor rüzgar diye yüzüme
engerekler çevreliyor su çektiğim kuyuları
hâkî bir renk seçiyorum kendime
aksine kıpkırmızı giyiniyorum fakat
etrafın renk körü olduğunu unutuyorum
yıllanmış bir hüzün seçiyorum kendime
bir bağ bozumunu yaşıyor dudaklarım
dudaklarımın renginden anlıyorum
kadehin boşaldığını
öncesiz bir insan seçiyorum kendime
sanki hezimete uğratmışım onu ömür boyu
bunu yüzüme bakmasından anlıyorum
...
sonrası işte
soğuk parklar
ıssızlık
betonarmeler...
Kayıt Tarihi : 30.4.2021 16:02:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiiri Sartre'ın felsefesini ilk defa öğrendiğim zaman yazmıştım.Seçimlerin hayatıma nasıl etki ettiği ilk defa bu kadar açık bir şekilde zihnime yerleşmişti.Tabi bu şiir felsefi bir şiir sayılamaz.Sadece o felsefenin benim sanata bakış açımdan ve tamamen benim görüşlerim doğrultusunda bir yansımasıdır.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!