Benim özelim Annem Şiiri - Süleyman Balaban

Bugün ben ölebilirim anne,
Hani vardır ya,
İçini bir hüzün sarar,
Puslu bir eylül akşamı,
Yalnızlığa düşersin bilinmedik bir zaman,
İşte öyle bir andayım anne,
Ben yalnızım yapayalnızım,
Kaç gün oldu çalmadı telefonum,
Postacı bile sokağıma,
Uğramaz oldu,dostlar mı dersin,
Onlar zaten karanlıkta kalboldular,
Şimdi çöl ortasındaki,
Bir seraba döndüm,
Ne gelenim var,
ne halimi soranım,
Yalnızlık kaderim mi? bilemem,
Anlıyor musun? beni anne ..

Bugün ben öleceğim anne,
Yaşamak dediğin nedir ki,
Pamuk ipliğiyle hayata bağlanmak mı?
Bilinmez, bildiğim tek şey hatıralar,
Zaten bir onlar beni yakalar,
Bırakmazlar, hesap sorarlar,
Sanki hakları varmışcasına,kahbece...
Hani sevdiğimden ayrıldığımdan beri,
Bir şey var şuramda,
Nefes aldıkça batan,
Belkide yaşam soluk almak değildir,
Yaşamak sevmektir, sevilmektir,
Aslı için dağları delmek,
Bolu beyine kızıp,
Dağlara çıkmaktır,
Ama ben yapamam anne,
Hani sana dedim ya,
Bugün ben öleceğim anne,
Yapayalnız, çaresizlik içinde,
Olsun be anam,
Bizim kaderimiz bu,
Şairler unutulmaya mahkumdur,
Varsın kimseler bilmesin,
Yaşadığımızı,
Şimdiki gibi,
Herzaman ki gibi...