Benim Olmayan Uzaklardasın

biliyorum, şu an çok kırgınsın.
benim yanımda ama
benim olmayan uzaklardasın...
dün, hiç olmayacak bir sebepten çıktım dışarı.
zaten olmayacak zamanları,
olmayacak aşkları yaşamıyormuyum?
henüz olmamış bir meyvanın,
don yemesi gibi titriyordum üstelik.

hangi mevsimde papatyalardan fal bakardık?
unuttum...
hangi mevsimde su bidonlarından yaptığımız
kayaklarla kayardık?
ya da biz,
biz hangi mevsime takıldık kaldık?

dedim ya,
hiç olmayacak bir sebepten attım kendimi dışarı.
eskiden inşaatların tepesinden de atardık kendimizi,
zevkine üstelik.
o zamanlar bir şey olmazdı,
yaralarımız çabuk kabuk bağlar,
çabuk iyileşirdi.
annelerimizden saklardık.
eskiden düşüp kalkmasını,
yaralarımızı saklamasını iyi biliyormuşuz.
dün düştüğümde kalkamadım.
onlarca kez kanamış dizlerimdeki
taze yaraya dayanamadım, ağladım.

biliyorum şu an kırgınsın,
ve benim olmayan uzaklardasın.
dün gece nedensizce ' neden' aramaya çıktım dışarı.
hep fizik kurallarını
matematik kurallarını öğrenerek büyüdük.
' her sonuç bir nedenden doğar.'
formülize edilmiş bir hayatın
formülsüz kalmış tek sorunuydu sevmek.
belki suyun kaldırma kuvveti vardı,
ama sevgiyi kaldıramama ihtimali hep vardı.
dün gece tonlarca gemileri kaldıran deniz oldum.
sen yüzüyordun ben bakıyordum.
kırgındın gidiyordun,
ama aslında içime batıyordun...

dün gece yağmur yağmıyordu,
yıldız yağıyordu geceden, kurşun yağıyordu
milyonlarca silahtan çıkan.
karanlıktan yüreğime saplanan binlerce kurşun,
biliyorum...
benim olmayan uzaklardan onları
sen yolluyordun...

11 Nisan 2002