Benim Öğretmenlerim Şiiri - Bülent Aydınel

Bir yanlarıyla gülüyorlarsa
Bir gökyüzü kuş dolusu
Bir yanlarıyla acılıdırlar
Ama yaşamı soytarı bir arabeske kattıklarından değil
Umudu çocuk saçlarına kondurduklarından
Kürsüler dolusu sakıncalıdırlar

Bana Pir Sultandan
Bana Dadaloğlundan söz etmişlerdi
Bilirdim ki
Bir sınıfa günaydın der gibi
Müebbetlere gidebilirlerdi

Aç kaldığımız günlerdi
Gözyaşından kızaran gözlerini
Tuzdan bir çanağa koyup
Çocuklar bu Fikrettir demişlerdi
Yanıyordu koridorlarda dipçık acısı
Kor kesmış sokaklarda
Çıplak ayak yürünen
Seksenli senelerdi

Elleriyle yetkinleştirdiği çiçekler
Terk edilirken yemyeşil bir yalnızlığa
Dayanabilir mi öğretmen
Sokaklarda savrulan kız çocuğu
İzlerse onu yalınlığıyla

Onlar ki öğrecileriydi
Malı haram canı helal
Diye öğretilmiş hucumlarda
Bir dal gibi devrilebilirlerdi

Seni götürürlerken
Ellerini önlüğünün cebinden çıkarıp
Tahtaya iki mısra bıraktı
Direnmese kapı ve pencereler,sözcukler bağıra bağıra gelip
Boynuna sarılacaklardı

Kolay değildir elbet
Her giden öğreciyi
Karanfilmişcesine göğsüne takmak
İlk zil sesine ulanarak
Isırılmış dudaklarını kapıda bırakmak

Uzanın pencereye çocuklar
Savrularak iniyor yere tipi
Tahtada asılı kalsın saat-i semen fam
Nay-ı zümürrüt
Dokunun rüzgara açın pencereleri
Özlemlerini ucurtmalar gibi
Parmaklarına takıp
Okşamıştır arkadaşlarınız
Ve yanmıştır elleri
Varna vapuruymuşcasına
Nazım örneği

Çocuklar bu gökyüzüdür
Bu bahar
Bu her sabah dudaklarınızdan yükselip
Her akşam düşlerinize konan kuşlar
Belki siz değil ama
Kardeşleriniz
Ardına kadar açıp sınıfın camlarını
Özgür ufuklara uçuracaklar