Yüz defa söyledim sana,
üzüntülü değilim, benim mizacım böyle.
Saklı bir hüzün gibi durur gözlerimde,
ama alıştım bu ağırlığa,
ne bir şikâyetim var ne de beklentim.
Ne eş yanında olur, ne dost,
yeter ki düşmeye gör.
Gülerken herkes senindir,
ama düştüğünde gölgeler bile terk eder seni.
Bu yüzden düşmekten korkmam artık,
düştüysem kalkarım kendi başıma,
kaldıysam yine yalnızım zaten.
Öğrendim ki,
dostluk da aşk da bazen yorgun bir serap,
göründüğü kadar gerçek değil.
Herkesin gülüşü kendi derdine,
her omuz kendi yükünü taşır.
Mizacım böyle işte,
soğuk bulursan sen bilirsin.
Ama unutma,
bazı insanlar sıcak görünür,
ve en büyük soğuğu onlar getirir.
Kayıt Tarihi : 13.10.2024 18:41:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Birkan Demirci](https://www.antoloji.com/i/siir/2024/10/13/benim-mizacim-boyle.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!