Benim Mahallem Şiiri - Kemal Alkan

Şirin gecekondu evleri,
Karadut, elması, vişnesi, eriği,
Salıncak bağlı ağaçları.
Güzeldi, eskiden, benim mahallem.

Faytonlu ekmek arabası ile Ahmet Bakkal’ı.
Hâlen lezzetini bulamadığım
İrmikli helvası, limonlu dondurması,
Takılırdık peşin sıra Kalender Amca.

Kızlı erkekli, yirmibir çocuk tamı tamına.
Yakartop, saklambaç, köşe kapmaca.
Eğlence doluydu, sabah akşam demeden,
Hacı dedemin malikânesinin, kocaman avlusu.

‘Kabarama kabarama kel Fatma
Annen güzel sen çirkin’
Tekerlemesine kızar, kovalarlardı bizleri,
Babaannemin culukları.

Ankara’yı ta Kars’a bağlayan Samsun Yolu.
Çekirdekçisi, ayakkabı boyacıları, limonata satanları,
Kaptı kaçtı ayaküstü biletçileriyle,
Babamın yazıhanesi.

İnce Memet ile Hamoş halanın
Oturdukları evin, cazgırlar sokağı.

Kendine özgü, eşsiz şahsiyeti,
Ecevit kasketiyle
Hepimizin büyüğüydü,
Memo Dayı.

Gelinlik kızların çeyizleri,
Yatak yorgan yünleri,
Yıkanırdı tokaçlarla, dere kenarlarında.
Çoluk çocuk, cümbür cemaat,
Doluşurduk, BMC marka kamyonun kasasına.

Ayakta kalabilen tek esnafı,
Dünden bugüne.
Elinde bağlaması, hem çalar, hem söylerdi,
Ankara oyun havaları,
Berber Hulûsi Abi.

Genç ve çok güzeldiniz.
Şehitlik yakışırdı size ancak,
Çok erken ayrıldınız aramızdan,
Gülkız Hala, Semanur Abla.

Cenazede, düğünde, her zaman yan yana
Sorgusuz, sualsiz, menfaatsiz,
İç içe, sımsıcak insanlar.

Şimdi,
Hissiz, soğuk, yüksek taş duvarlar,
Sardılar her yanımı, hem solumu, hem sağımı.

Gökyüzünde hür, gönlünce
Süzülen leylekler,
Gezinirken bir daha
Ülkemin semalarında,
Yine
Eski mahalleme bırakın beni,
Başlayalım, en baştan.