Benim Köyüm Ağaçkonak Şiiri - Feride Bektaş

Benim köyümün çocukları,
Tütün takmaktır oyunları,
Tütün takılı odalarda;
Yatıp kalkmakta çocukları.

Benim köyümün çocukları,
Soğan-ekmektir yedikleri,
Hasta hayvan kesildiğinde,
Yenir; tavuk,inek etleri.

Giysileri kendinden büyük,
Kiminin de kendinden küçük,
Üstü başı hap yırtık, sökük,
Boyun bükük,omuzlar çökük...

Hastalıktan kırılsalar da;
Bırakın ağlamayı nazlanmazlar,
Doktor,reçete bilmezlerse de;
Yaban bitkisidir ilaçları...

Okul yolu; yokuş,dere,kardır,
Birde, beşte aynı sınıftadır,
Asker vakti; vatan evladıdır;
Köyümün çocuğuna DAĞLI derler...

Ülkelerini çok severler,
Uğruna canını verirler,
Gözü pek gönlü ganidirler,
Her biri bir miğfersiz asker...

Kerpiçle örülüdür evleri,
Kar'dan çökmek üzere damları,
Bilme şehri ne de yolları,
Geçit vermiyor sarp kayaları...

Köyümüzün adıdır AĞAÇKONAK;
Buradan SAKALLI'YA varak,
Ortada ne AĞAÇ var, ne de KONAK,
Köyümün dertleri yumak yumak...
Feride BEKTAŞ