Benim Köylerim Şiiri - Emrah Arslan

Ben köyümü özledim, köyümü, köyleri…
Nerde hangi köy varsa benimdir.
Her duman kaçıran sobanın yanında yatan benim.
Çay buharıyla savrulur göklere,
Bir tandır kokusunu izlerim.
Her tarlada çapam,
Her köy meclisinde adım var benim.
Başıboş itler hırlamaz bana ve kahvehaneler tanır beni.
Kız verir, kız alırım.
Gidenin peşine gözyaşı döker, gelene sevinçten oynarım.
Görmekten sıkıldığım yüzü tanımam yazın,
Ona kalırım yine güzün.
Issızım, işsizim, kıt kanaat yaşarım,
Hazırladığım azığı gurbetten gelen sararım.
Bir avuç binaya sıkışanlar beğenmez beni,
Halbuki ben yüce dağlarda yaşarım.
Arazim, hayvanım, göğüm sonsuzdur, çünkü ben
Allah’ı anarım.
Ne mutlu sana derler bana,
Bilmezler bu topraklar için bir ömür harcadım.
Aşığıyım suyun, çiçeğin, toprağın.
Bir dikili ağacım da olsa burada kalsın isterim.
Sahipsiz kalır düşerse yere çınarım,
Şu eski camide okunan sela benim.