Benim Kınalı Sevgilim

Yanık bir türkü tutturdum,
Bugün, sabahın kör karanlığında.
Gün ışıyor memleketimin şafağında —
Bir türkü kadar güzel…

Her karış toprağına aşığım.
Gözlerim ufka daldı, sevdiğim…
Bir görsen, ne özledim boz kırlarını köyümün.
Hasreti içimde…
Ah, bir bilsen sevdiğim!

Derelerdeki ördekleri, kazları...
Yün yıkayan kızları,
Annemin inek kokan ellerinden
Sabah çayı içmeyi özledim.

Bir sabah,
Taze çörek kokusunda
Mis gibi çökelek dürmesini ekmeğime…

Kuzu sesinin koyun sesine karıştığı memleketim,
Benim nazlı, benim kınalı sevgilim...

Hoyrat eller değmiş bağrına senin.
Ekinlerin, başakların daneli;
Firikken yolunmuş,
Yine de boy vermiş —
Umarsızca, inatla…
Dimdik ayakta kalmış.

Bir bilsen sevgilim,
Ne kadar yiğit yürekli delikanlılarım
Ne özlemiş boz kırını,
Çamurunu, hamurunu…

Bir bilsen ne özlemişim
Kışın karını, baharın yağmurunu…

Benim nazlı, benim kınalı sevgilim:
Memleketim.

Ozan Firari/
Zöhre Eylem Yıldırım/17/08/2008/İzmir