Benim kalemim Şiiri - Murat Ülkü

Benim kalemimin, ömrü boyunca, hep Ona dönüktü yüzü,
Ona bir mabetti harften, heceden ördüğüm her sözü.
Mısralarımda saklıydı ruhumun en derin gizli rengi,
Başka şiirlerde can bulup, beni bin parçaya bölerken haberi var mı?

​O yabancı tondaki şiirler, o uzak sesler ki, benden ayrı,
Sadece ona yazılan her satıra, başkasının nefesi mi degmeli?
Onunla can bulan her dize, yıkılsın artık onun için dönen dünya!
Hiç miydi benim emeğim, benim duygum, benim bu tarifsiz sevdam ona?

​Gözümdeki puslu perde kalktı, sisler şimdi tamamen dağıldı,
Bütün o dizeler, boşluğa fırlatılan, gereksiz birer fısıltı.
Tüm o anlamsız şiirlere, bil ki artık derin bir nefret bulaştı,
Kendi kuyumu kazdım, bu acı mısralar şimdi sona ulaştı.

​Artık kalemi kırdım, yorgun düştü hayal kuran parmaklar,
Şiirlerin mührü, sonsuz ve sağır bir sessizlikle vurulur.
Kağıtlar yırtık, defter kapalı, kırık bu kalemin ucu;
Gerek yok artık, bu yalan sevdaya dair yeni şiirler yazmaya.

​Oysa ben, o kelimeleri onunla nefeslensin diye özenle seçmiştim,
Her heceye adını, her dizeye onu bir nakış gibi işlemiştim.
Şimdi o defterde kalan, sadece bir yığın pişmanlık ve hüzün,
Sustu içimdeki şair; son feryadını, o sonsuz sükûnu dinledim.

​Yüreğimdeki mabede giren her kelime, yandı, şimdi simsiyah kül oldu,
Şimdi bir enkazın ortasında, yıkılan hayaller tek başına dimdik durdu.
Ne bir mazeret ne bir ağıt, ne de bir özür bekliyorum artık kimseden;
Ona dair her şeyi, bu kırık kalemin acımasız ucunda boğuyorum.

​Artık ne sesi ne nefesi, bir daha bu satırlara asla dokunmayacak,
Güneşim söndü, ışığım bitti, kimse onu yeniden yakmayacak.
O gizli bahçede açan tüm çiçekler, bir bir solup toprağa karışacak,
Bu ağır ve kalın sessizliğin ardından, kim bilir geriye ne miras kalacak.

​Ve şimdi son sözüm, son karar: Ey sevgili, gönlün rahat olsun,
Bu yangın bende küle döndü, tüm izler bitti, yazmayı unuttum.
Ateşin küllerinden, o saf, eski ben bir daha asla doğmayacak;
Onun olsun tüm mısralar, ben artık cahil hiç bir şey bilmeze döndüm.