Benim Kadınım Şiiri - Süheyl Türkoğlu

Hiç düşünmemiştim,
İlk gördüğümde,
Seninle evleneceğimi.
Tanıdıkça sevdim,
Büyülendim,
Yerden kesildi ayaklarım,
Aşık oldum,
Evlendim.

Değişikti yemeklerin,
Farklıydı aile değerlerin,
Tartışıyorduk,
Yıllar yakınlaştırdı,
Bunları aştık,
Birbirimize alıştık.

Karımdın,
Kadınımdın,
Sevdiğimdin,
Hayat arkadaşımdın,
Ortağımdın,
Ama o kadar.

Annelik nuru,
Kapladı yüzünü,
Dünya güzeli,
Kızımız doğduğunda.
Baba olmam,
Kutsal hediyendi.

Büyürken kızımız,
Titrerdin üzerine,
Unuturdun kendini,
Onunlaydı her anın,
Hoşuma gidiyordu,
Beni bile unutman.

Nazlanamıyordum,
Yok oldu huysuzluğum,
İçim ısınıyordu,
Mest oluyordum,
Kızımız sana,
ANNE dedikçe.

On yıl sonra geldi,
Kızımızdan,
Yeni aile ferdimiz.
Çok sevinmiştik,
Göklere uçmuştuk,
Harika oğlumuzla.

Yine sen verdin,
Karıcığım,
Oğlumuzu,
Özverinle.
Doruktaki mutluluğu,
Yaşadım seninle.

Bezmedin,
Yorulmadın,
Çocukların kavgalarından,
Birbirlerini kıskanmalarından,
Zaaflarımızı,
Hep sevginle örttün.

Güzel günleri,
Herkesle,
Acıları,
Yanlız seninle paylaştım,
Yirmi üç sene oldu,
Sana çok alıştım.

Sevdiğimdin,
Karım oldun.
Annelikle kutsallaştın.
Şefkatinle tabulaştın.
KADINLAR GÜNÜN,
KUTLU OLSUN.