Benim İstanbulum (160) Şiiri - Çetin Örnek

hiç kimsemin duygusu önemim dışında//değeri kabilsiz
tümüyle zafiyeti fikrî düşüncesi
zül biter toprağında kuraklık
anladı çi'sesi sert düşen yağmurum
o'nursuz-lara yağdı-yağacak !

ak'babalar yediler -leylâya- karşıtlık çölünde ergenleri

soysuzum ; doğduğu yer Şehremini yüce anamın da anası
hemhâl olur yeni yıllar sokağında yansır ışığı gözlerimin ferinde duy'arlı !
bir oto'mobil sessiz sedasız çarpar yüreğime
yükselir bedende heyecan titremesi vatansızca (!)

çadır sirki kurulur kente mendil cebinde yasin suresi
birinci çinko ; tombaladan çıkar şehr-i hokkabazın en gevezesi

eyübün sabrına tutunur ruhum

bi bıraksa düş'üm
alnının terine gülsuyu sıkacağım
ve çözülecek papuçların bağı
yakaracağım Kanal-lara sonra
alıp götürsün sellerle
atası memleketi
Karadeniz'e

(tabii Deniz'de kabul ederse ?)

..