Benim İstanbul Şiiri - Bayram Emir

Ta Anadolu'dan geldim, Fatih gibi sevdalı

Kollarım değil sana, benim yüreğim bağlı.

Tenimi toprağınla ilmek ilmek örmüşüm,

Surlarında can veren ecdadımı görmüşüm.

Her sokağın, her yolun benim damarlarımdır

Sende açan her çiçek benim de baharımdır,

Benim İstanbul!

Canım gibi içimde, bel ki de berisinde...

Bir sen geldin dünyaya cennetin derisinde.

Senin gözlerindedir doğduğu yer suların,

Sende rengi görülür zikreden uykuların.

Ve minarelerindir göğe uzanan elim,

Bin bir libas içinde salınan o sevgilim,

Benim İstanbul!

İstanbul aşktır bende, görüp kapıldığım yer,

Kan içinde büyüyen paha biçilmez cevher.

Ayrılık mı bin anlık olsa öldüm sanarım,

Döner pervane olup ateşinde yanarım.

Ondan İstanbul hayat, baharım, gülşenimdir.

Derdiyle cefasıyla hasratiyle benimdir,

Benim İstanbul!

Seni kim sahiplense, düşmanı benim onun.

Muhayyileme sığmaz, kaldıramam, yokluğun.

Sakın incinme diye yüklenmişsem yükünü,

Bana düşer söylemek o destansı türkünü.

Beni sen kundakladın, en içten, annem gibi

Mahzun ninnileriyin benim elbet sahibi,

Benim İstanbul!

Kalıba sığar mısın semt semt anlatsam seni?

Beşerin hudutları taşıyamaz gölgeni.

Bu ihtişamın tutup getirdi ellerimden,

Artık İstanbul denen bu yerin kalbiyim ben.

Benim artık şu boğaz, benim ötede deniz,

Ey saraylar yalılar, güller açan bahçeniz

Benim.

Benim İstanbul!