Benim Hikayem Şiiri - Ahmet Yıldırımtepe

BENİM HİKAYEM

Elif benim adım
Bakmayın öyle güzel olmasına
Ben adımın her harfine ağladım
Herkes allar takarken
Ben karalar bağladım.

Yemyeşil karadeniz'in
En karanlık köşesinde doğdum
Acıyla yoğruldum
Düştükçe doğruldum
Dedim ya,
Elif benim adım
Ben dik durmalıydım

Benim de bir yuvam vardı elbet;
Sımsıcak...
O sıcak yuvadan payıma düşen,
Dünyamı boz bulanık yapan kül.
Gül derdi babam bana oysaki;
Elif, sen yeter ki gül.

Elife benzeyen yalnız bir gül
Yaprağına çökmüş hazan
Uğrar mı bir daha bülbül

Bu benim hikayem
Allah'ım bilmiyorum ki
Annesiz, babasız kaçıncı senem
Duvarlar bile ağlıyor bana
Yasa büründü hanem

Siz, çocuk yaşta hem yetim,
Hem de öksüz kaldınız mı hiç ?

Sahi siz şehit verdiniz mi canınızdan ?
Biricik ağabeyiniz ayrıldı mı yanınızdan?
Vatan uğruna gömdünüz mü
Canınızı toprağa?
Sardınız mı kan renginde
Kırmızı bir bayrağa ?

Elif benim adım,
Bakmayın onun öyle güzel olmasına
Ben adımın her harfine ağladım
Herkes allar takarken
Ben karalar bağladım

İki kurşun atıldı o gece
Birisi abime isabet etti
Diğeri Elif'in yüreğine
O'na şehit dediler
Beni hiç bilmediler

Tabutunun başında bayılmışım,
Kalk !
Dik durmalısın dediler
Doğru ya ;
Elif benim adım
Ben hep dik durmalıydım

Hem de aksayan ayağıma rağmen
Yıkılmadım,
Yıkılamazdım.

Dedim ya ,
Elif benim adım
Bakmayın onun öyle güzel olmasına
Ben adımın her harfine ağladım
Annem, babam, abimi
Cennete uğurladım
Herkes allar takarken
Ben karalar bağladım.
Ağladım, ağladım, ağladım...
Elif benim adım.

AHMET YILDIRIMTEPE