Benim Hikâyem Şiiri - Hikmet Tekin Arslan

İte kalka büyüyen bir çocukluktu benimki,
Ötenazi hakkı yoktu, olsaydı kullanırdım belki.
Aç, sefil, yoksulluk damarlarımda çadır kurarken
Bir bebeğim olsun isterdim hep,
Sarı saçlı, maviş gözlü bir oyuncak bebek.
Erken yaşda geçim ağrısı yüklendi omuzlarıma,
Bir hevesim yoktu yaşamaya dair,
Nerelerden geldim bu günlere Allah şahit.
Bir sevda çöreklendi henüz gençliğimin baharında
Nereden bilirdim ki; ömrümü tutsak edeceğini
Beni Leyla gibi yollara düşüreceğini,
Yokluğuyla avunmaya çalıştım yıllarca kendimi.
Yâr, yâr olmaktan çıkıp zalim olmuş.
Şimdi bir sürü oyuncak bebeğim var odamda,
Oynayacak hevesim kalmamış neyleyim.
Saçlarıma düşüşen aklarımı seviyorum tek tek,
Her biri bir günümden eser bana.
Dönüp bakıyorum da kendime,
Hiç gücüm kalmamış direnmeye yarınlarıma.