Benim Hikayem Şiiri - Nurhan Göktürk

Uzun zaman oldu sen buradan geçmeyeli arkadaş! !
Sen bilmezsin neden baykuşlar, evimize yuva yaptı?
Bilmezsin hangi yoksulluk, bizi böylesine,
Bu zincire mahkum etti.
Çocukluğumun gül bahçeli, ak duvarlı evinden
Eser var mı?
Ak duvarlar düşüncelerimizin derinliğine
Kendini kaptırmışta,
Böylesine kararıp durur karşımda.
Onlar bir zamandı bir rüya.
Bir masaldı arkadaş.

Babam.......

Babam mı?
Hiç sorma.
O bilmez ocakta aş neden pişmezmiş.?
O bilmez bu çocuk neden böyle bir deri kemikmiş?
Sobada neden çıtırdamaz ateş.
Fayda etmedi bin bir nasihat,
Kahvehaneye yazdırdık tapusunu
Üç yüz altmış beş gün altı saat.

Küçük kardeşim mi?


Sorma o kadersizi.
Yaş geldi çattı otuza.
On altı yıl dirsek verdi bu masalara.
Sonunda başarı belgesi diye verdiler bir diploma
O gün, bu gündür o bakanlıktan,bu bakanlığa,
Kaldırımları arşınlamakta.

Anama bakma...

Mum ışığında, bir avuç suya, üç tane mercimek atmış,
Bir gün büyük bir mucize olurda çorba,
Karnımız doyarmış evvel Allah!
Onun ki de bir umut olur ya! !

Beni geç.....

Şakaklarım neden mi böyle çökük?
Umutsuzluk, çaresizlik ve açlık.
Geç kardeşim geç,
Tozlanmış bir romanın kapağını açıp da,
Yaralara toz biber atma.


Nurhan Göktürk
(12.Mart.1981/Niğde)