Benim hiç kırmızı ayakkabılarım olmadı

Benim hiç kırmızı ayakkabılarım olmadı..
oysa ben o cocuksu yüregimle hep hasretini cekiyodum bir gün benimde olur diye..
bir pazar yeri annemin eli yüregimde...kalabalıklar içinde kenetlenmiş iki yürektik biz...kosar adımlarla yürürken
arada annemin yüzüne bakıyorum bana hep gülümsesin diye..cünkü ben annemi hep aglarken gördüm...hiç bir gülümseyiş anneminkine,
benzeyemez cünkü onun aglarken gülümseyişleri vardı hep...ben o körpeçik yüregimle birtek gülümseyişine hasrettim onun..oysa
o bilmezdi...diger yasıtlarıma bakardım ellerinde oyuncaklar...... benim hiç oyuncagım olmadı..tahta bebekler yapardı annem bana..o gülsün
diye hep sevinirdim içim bazen acısada belli etmezdim ona...
..dedim ya yine bir pazar günü çarşıdayız..olur ya cocuk aklı tam önün den geçtigimiz kırmızı ayakkabılara takıldı gözlerim..
sonra anneme baktım..bir elinde ben diger elinde babamın alın teri kokan sadece o gün alabilecegimiz birtek ekmek parası..pazar boyunca hem biz agladık hemde o sehir...
ah keske o zamanı döndürebilseydim eger cocukca davranmazdım..seni üzmezdim..ayagımdaki yırtık ayakkabılara inat daha
cok kosardım seninle...seni ogun üzmezdim....gene içimdeki acıları bastırır istemiyor numarası yapardım..
ve yine gözlerine bakardım...bir tek gülümseyinle hayat bulurdum ben..