Benim Hiç Ayakkabım Olmadı..

Bugün çok hüzünlüyüm.Aklıma geldi çocukluğum.
Bir iç çekişle yürüyorum kentin ıslak zemininde.
Ve hatırlıyorum,ilk ayakkabımı.
Hatırlıyorum naylon çizmemi nekadarda soğuktu.
On yaşımda ilk bez sporlarım.
Okul aile birliğinin kararıyla giydiğim kırmızı iskarpinler.
Sonrada 23 nisan çocuk bayramında giydiğim çarıklar.
Ve her seferinde yağmurla karşılaşan üşüyen zavallı ayaklarım.
Hep gözüm ayakkabı vitrinlerinde kaldı.
Komşumuzun kızı her bayram giyerdi en güzellerini.
Ve ilk gösterdiği galiba ben olurdum.
Anneme hiç söylemedim ayağımın ıslandığını.
Aslında süreklide şişerdi boğazlarım.
Ve ben bir genç kızdım artık.Pamuk tarlasında
çalışarak aldım ilk kara lastiğimi.
Çünkü gerekliydi para kazanmam için sağlık.
İlk haftalığımla kardeşlerimin ayağına aldığım çorap
ve spor ayakkabıları.Ne kadarda güzeldi sevinçleri.
İkinci haftalığımla ise anneme basma,fistan ve eşarp.
Üçüncü haftalığımla okula gidecek olan kardeşimin gereçleri.
Tam bir ayakkabı alacaktım ki yağan yağmurla iş bitti.
Benim hiç ayakkabım olmadı ki:Nerede bir çocuk görsem
ayağı su almış ve ayağında pabucu paramparça.
Hemen mutlu olmasını sağlarım ya.Son kuruşumda olsa.
Bana bu yüzden hiç sıra gelmez.Ne zaman bir yağmur yağsa
işte o an ayakkabılarım gelir aklıma.Ve ayakkabım olmadığı.
Hani yağmuru sevmediğimden de değil haşa:
Sadece ayağım illaki ıslanır ya:Benim hiç şöyle doğru dürüst bir ayakkabım olmadı ya.Vallahi hemende bu gelir aklıma.
Komik lakin gerçektende böyle işte..
Ve bir gün gördüm sakat bir arkadaş ayaklarının birini kaybetmiş.O an dedimki kendime Bırak ayakkabıyıda
Ya ayağın olmasaydı ya.Ve o andan sonra ayakkabı merağımda kalktı..
Benim ayakkabım oldu lakin sadece başkalarının verdikleri.
Ya bir numara büyük.Yada zor sığar.Ya bir yeri hasarlı,yada,
çok topuklu.Diyorumya öylede olsa ayağım varya buda
yetiyor bana.Oysa çok istedim bende gidip beğenmeyi
Lakin hiç sıra gelmediki bana.Devam ediyorum işte bende başkalarına almaya.Benim hiç ayakkabım olmadı...