Benim Hayatım Şiiri - Hamit Atay

BENİM HAYATIM
Hamitin’ kaleminden gibi…

Benim hayatım öyle kolay yazılmadı be gardaş,
Ne roman olurdu ne masal,
Sokak lambasının altındaki gölgem şahidimdir,
Kaç gece bir başıma konuştum yıldızlarla.

Çocukken düşlerim vardı,
Bir bisiklet isterdim,
Bir de babamın omzuna çıkmak...
Ama büyüdükçe öğrendim:
Bazı şeyler sadece içte kalırmış,
Ve bazı insanlar hep yarım kalırmış.

Benim hayatım,
Küfürü de gördü, kahkahayı da,
Bir lokma ekmeğe minnet ettiğim gün de oldu,
"Bugün de dimdik çıktım bu hayattan" dediğim an da.

Dost dediklerim gitti çoğu zaman,
Sırtımdaki bıçak sayısını ben bile bilmem,
Ama her defasında
Topladım kanımı, kalktım yerden,
Çünkü benim annem öyle öğretti:
"Düşsen de, ağlasan da, dizini tozla sil, devam et."

Benim hayatım,
Ağır geçti be…
Bir cebimde hayallerim vardı,
Öbüründe kırık umutlar.
Ama yüreğimi hiç satmadım pazara,
Adam gibi yaşadım, adam gibi durdum sokakta.

Sevdim de ulan,
Öyle yarım yamalak değil,
"Varsa yoksa sen" dercesine.
Ama bazı kalpler
Senin kadar gerçek sevemezmiş işte…

Benim hayatım,
İsyanla dua arasında bir çizgi,
Bir gün “Yeter artık!” dedim,
Ertesi gün yine umutla başladım.
Çünkü içimde bir ses hep dedi ki:
“Sen kolay yıkılmazsın Hamit, senin kalbin yol bilir.”

Bak bugün buradayım,
Azıcık yorgun, biraz kırık belki,
Ama hâlâ ayakta,
Ve hâlâ yüreği tam…

Benim hayatım
Ne filtreden geçti, ne süslü cümlelerden...
Gerçekti be dostum,
Sonuna kadar hakiki, sonuna kadar benim.

Hamit Atay