Benim Hayatım Şiiri - İbrahim Akşak

Aktım durdum hayatın damından
Yağdım bir çaresizlik gibi
Annemin dökülen göz yaşından
Üstüm başım kirlendi
Avuçlarıma toz toprak bulaştı

Ne duranı gördüm sözünde
Ne de adam gibi olanı özünde
Ben büyümeye başladıkça
Herkes küçüldü gitti gözümde

Efkarın dibine battım gene
Küfür geldi çattı dile
Halden anlamayan şu ele
Ne çok kendimi anlattım boş yere

Ne bir umuda sırtımı dayadım
Ne bir güler yüze volta attım
Bir yüreğe kıvılcım bile olamadan
Ben en çokta kendimi yaktım

Bir şehrin kimsesizliğine büründüm
Hiçlikle kaplı dört bir yanım
Kanadım ölüme meyilli yaralarımdan
Sustum sevgiye aç yanlarımdan

Öyle çok mutlu oldum da diyemem
Ben en çok yitip gidenlere alıştım
Ben en çok yalnızlıkla kucaklaştım