Benim Hayatım Şiiri - Şahin Şen

Vurdu yüzüme ziyası kamerin
Rüzgar huzuru usulca boğuyor
Şu karşıda duran puslu fenerin
Kör ışığı bedenimi boğuyor

Kanlı bir hançer saplı yüreğimde
Lal oldu bu susmayan dillerim de
Sahipsiz açan çiçekler ömrümde
Ben misali açamadan soluyor

Bana acıyarak bakıyor eller
Küstü bu halime mızraplar teller
Şimdi eskisinden dermansız eller
Celal’in verdiği süre doluyor

Kalp delik deşik atılan oklardan
Nasibini aldı yürek dünyadan
Şu uçsuz bucaksız duran havadan
Bu beden son nefesini soluyor

Hep imkansızlara gönül bağladım
Gülmeyi unutan yüzüme ağladım
Divane misali hep dost aradım
Tuttuğum dalların hepsi kuruyor

Zamansız söndü kalbimin ateşi
Habersiz batıyor hayat güneşi
Ardımda ölümün soğuk nefesi
Canımı almaya zaman kolluyor...