Benim Hayatım-1 (1971-1993)

Sene 71,
Kendimi bilmezden çıktığım yolda
Mesut kasabanın mesut çocukluğu yalanlarıyla
Soğumaya başladım dünyadan.
Bütün biriktirdiğim hatıraları
Biriktirdiğim yerde bıraktım yine.
Bazen mecburen
Bazen kaçarak.
Kendimi öğrenmeye başladığımda,
Masumiyetimi bırakmaya başlamıştım
Parça parça tanıdığım her insanda.

Sene 77,
Öğrenmelerimin resmileştiği zamanlardı.
Basit olabilecekken bir çok şeyin
Sanki kasten zorlaştığı,
Çocuk aklımla düşünmenin,
Her zaman akılla alakası olmadığını
Mavi pelerinli bir kızın çantasını taşırken anladım.
Bilmiyordum.
Sadece hissediyor, hissettikçe yanıyordum.
Aşk mıydı? Sevgi miydi? Neydi bilmiyordum
Ama içimdeki arzu ve acı netti.
Nihayetinde o gitti.
Yarım kalmaksa bitmek, bitmişti.

Sene 83,
Bir haziran ayında,
İstanbul bulaştı kanıma.
Varlığımı paylaştığım,
Canım annem
Canım babam
Canım kızkardeşim
Ve alnımda yazılanlar için başka perde açılıyordu.
Kederli,
Izdırap dolu,
Yokluk içinde
Biraz da sevda soslu,
Canımı dişime takıp yaşamaya çalıştığım,
Ama en çok da çaresizliği öğrendiğim yıllar.
İstanbul’un sıradan bir mahallesinde
Sıradan bir sokağında biri için hissedilen güzel şeyler,
O da başlamadan bitti.
Yani ,Yarım kalmaksa bitmek, bitmişti.

Sene 87,
Bir devrin sonun başlangıcı.
Kimbilir,
Belki kimse ergen yıllarında
Duygusal parçalanmışlıklarında kişiliğini aramadı benim kadar.
Annem;
Düştü.
Yattı.
Kalktı.
Yaşamaya çalıştı.
Bir olmaya çalıştık.
Olduğu kadar olmadığı kader dedik
Gençlik işte.
Sıralarda bir heyecan yaşanmasa eksik kalırdı.
Çok yıllar sonra görüp heyecanlanacağım,
Ama büyük hayal kırıklığı yaşayacağım,
Liseli kız hançeri.
Mezun olduk,
O evlendi.
Ve Yarım kalmaksa bitmek, bitmişti.

Takip eden süreçte mahallede bir düğün,
Duygusal parçalanmışlıklar
Duygusal boşluklar,
Gözlerimde suskunluk yine bir sevdayla biterken
Bütün tatlarını aldım gençliğin.
Sevdim, sevilmedim.
Çok sevildim sevemedim.
Günahlar işledim,
Sınırlardan döndüm.
Askerliğin yollarında prangalar biriktirdim.
Döndüm.
Önce annemi toprağa verdim.
Çok geçmedi,
Sevdamı gönlüme gömdüm.
Sene 93,
Kocaman bir boşluğun girdabı
Ve ben.
Yarım kalmaksa bitmek, bitmişti.