Benim Gurbetim Şiiri - Nahil Boztepe

İçerimi yaktım, hicran narıyla,
Dinleyin diyeyim,ben gurbetimi.
Çok defa inledim, bülbül zarıyla,
Sonunda kaybettim metanetimi.

Yorgun gönlüm düçar oldu sürgüne,
İç çektim durmadan, geçen her güne,
Özlem duydum, ağıt yaktım ben düne,
Kimseye demedim, bu hasretimi.

Ben için ıssızdır, bu renkli şehir,
Kaç kişiye acep çektirdi kahir?
Ne varsa aklımda, sevmeye dair,
Yok etti zihnimde, hoş niyetimi.

Haykırmak isterim; hey ahali hey!
Sevmek diyorlar ya, yok böyle bir şey,
Menfaattir burda sevilen her şey,
Kimlere anlatsam bu nefretimi?

Ahlaksız insanlar yoldan sapmışlar,
Sevmenin adını zina yapmışlar,
Haşa! Bunlar sanki nefse tapmışlar,
Besledim bunlara husumetimi.

Ah eder bülbüller, gonca güllerde,
Dem çeker baykuşlar daim dillerde,
Şu harap olası, gurbet ellerde,
Hiç ettim kendimi ve gayretimi.

Yıllar var gurbette almadım tadı,
Küflendi zihnimde sevdanın adı,
Kırdılar içimde tüm itimadı,
Dostlar mazur görsün bu hiddetimi!

Hasretle çürüttüm ben bu bedeni,
Aradı gözlerim benden gideni,
Gün olur sevenler anlarsa beni,
O zaman Ararlar şahsiyetimi.

Boztepe her şeyden çıktım kırağa,
Garip ömrüm benzer kuru yaprağa,
Gün gelir girersem kara toprağa,
Börtü böcek anlar bu kıymetimi.