Benim Gündüzüm Olmadı Şiiri - Kenan Tortum

Yarım kalan hikayem var benim.
Romanlaşmaya yüztutmuş hayalim.
Şiir gibi yaşıyorum geçmişi, gençligimi.
Vakit kısaldı, kitabı kapatmanın vakti geldi

Okusunlar; benden kalan acılarımı, sevincimi.
Mısralarda rastlarsınız, görürsünüz kendinizi.
Kimileri neşe dolu yiğitler, kimileride kuduz köpekler.
Sarıyor şimdi korkular sessizce bedenlerinizi.

Hayat acımasız değilmiş öğrendim şimdi
Acıyı katanlar insanlarmış tattım hepsini
Meşakkatli yollardan geçtim tek başıma
Mutlu olurkende görmek istemem kimseyi yanıbaşımda

Benim gündüzüm olmadı gönlüm hep karanlıktı
Hayallerimin üzerinde kapkara bulutlar vardı
Nezaman bir ışıltı görsem hayalimin bir köşesinde
Kıskançlıklarıyla kapattılar, ışık bile hayal düşlerimde

Umudum vardı sarp kayalıklar gibi büyük ve güçlü
Sevgim okyanus gibiydi ulaşmadığı yer yoktu
Korkularım vardı benim, canlılardan insanoğlu
Kimi tuz bastı kanayan yarama kimileride melhem oldu

Geçti işte seneler defterdeki gibi öyle ya da böyle
En mutlu olduğum anlar dilimdeki zikir de gizli
İnsanlar vefasızca göz kapadilar düşüşlerime
Oysaki Rahman varken uzatmamıştım ki onlara ellerimi

Şimdi anladım neden durdum bu dünyadaki handa
Acılarım ağır geldi rasulume ve beni yaratana
Kara bulutlar bertaraf oldu ışık doldu her yanım
İnsanoğlu, imtihanımmiş ben sadece Allah a muhtacım.

Ey yeri göğü kusursuzca yaratan rabbim;
Ben acizim, ben güçsüz, ben sensiz hiçim.
Nezaman ki rahmet edersin, affedersin..
Ozaman beni mutlu eder, şereflendirirsin.