Benim gönlüm Şiiri - Ömer Çetinkaya

Bazen bir leylanın,peşinde gönlüm,
Bir çölden bir çöle,sürünür böyle.
Her zaman onsekiz,yaşında gönlüm,
Bazende ellere,yerinir böyle.

Küçük dağı,ben yarattım havası.
Eksik olmaz hiç,başının sevdası,
Gönül benim bedenimin,çilesi,
Bazen iyiliğe,bürünür böyle.

Azı beğenmedi,çoğu bulamaz,
Bir gün olsun,Haktan hayır dilemez,
Yârden gel olunca,burda duramaz,
Bazen yunup yunup,arınır böyle.

Gönül senden,inan bıktım usandım,
Ne zaman güldürdün? her zaman yandım,
Boynu bükük,böyle ortada kaldım,
Bazen kem'den kendi,korunur böyle.

Uçup havalandın,yere inmedin,
Poçan poyraz ile,yağdın dinmedin,
Yalvardım yakardım,geri dönmedin,
Bazen aba'sına,sarınır böyle.

Ömer Çetinkaya,gönlüne dargın,
Peşinden koşuyor,hep yorgun argın,
Gönlümün felekle,arası sargın,
Bazende yanımda,barınır böyle...

08.08.1989