Benim Gidişim Senin Karanlığın Olsun

Bir zamanlar adını kalbimin tam ortasına yazmıştım.
Kimseler bilmezdi, ben bile yüksek sesle söyleyemezdim.
Seninle konuşurken sustuğum yerlerde
binlerce kelime çırpınırdı içimde,
sen bir tanesini bile duymadın.

Ben seni hep sessiz sevdim,
Herkesin unuttuğu bir inceliğin içinde.
Günler boyu senden bir haber beklerken,
Kendimi öyle bir köşeye sıkıştırdım ki
Oradan bana bile yol yoktu artık.

Sana kırgınlığım, alevleri göğe vuran bir öfke değildi;
Tam aksine,
Üzerine basıp geçtiğin çiçeklerin sessiz sızısıydı.
Ben seni kırılmamak için susarak sevdim,
Ama sen beni tam da o suskunluğumdan vurdun.

Seninle ilgili her hayali
İçimde tek tek topladım.
Mutlu sonlarını bile uyduramadım artık.
Çünkü bir insan,
Kendisine değer vermeyen birine
ömür biçemezmiş meğer.

Ve bir gün,
Sana söylemeden kendi kendime karar verdim:
Bu yol artık bana zarar veriyor.
Bu sevda artık beni solduruyor.
Ve ben,
Böyle soluk bir kadına dönüşmeyi kabul etmiyorum.

O yüzden gidiyorum.
Arkamda kapı çarpma sesi bırakmadan,
Küsmüş bir çocuk gibi ağlamadan,
Ama kalbimin en fazla kanayan yerini
Son kez okşayarak gidiyorum.

Bil istiyorum…
Ben seni sevdiğim için değil,
Kendimi artık unutmamak için gidiyorum.

Ve sen bir gün geriye dönüp baktığında,
ki biliyorum hatırlayacaksın beni,
İçini en çok acıtan şey şu olacak:

Ben hâlâ aynı yerde seni beklemiyor olacağım.

Çünkü ben seni kaybetmedim;
sen beni görmediğin her gün
kendi şansını kaybettin.
Benim gidişim
senin karanlığın olacak belki de.
ama bil ki;
En parlak ışığını
kendin söndürdün.

Bir gün kalbinde bir boşluk hissedersen,
Bil ki o boşluğun adı benim.
Ve o gün geldiğinde,
Geri dönmek istesen bile
Benim kapım artık sessizce kapanmış olacak.
Çünkü seni bekledim, sen yoktun.
Ben seni her gece damla damla gözlerimden attım.
Ölümdür bende,
Sensizliği yaşamak ama seninle...