Benim gecelerim hep karanlıktı
Hiç mavi olmadı
Gün aştı mı tepelerin ardından
Hep karanlıklar içinde kalırdım.
Tuval siyah gece, elimde fırça, palet
Çok uğraşlar verdim
Geceyi maviye boyayamadım
En aydınlık gecelerim
Üzüm sergilerinde yattığım gecelerdi
Gökte yıldızlar yanıp sönerdi
Yakamozlar misali gözlerin
Asmalardan kestiğim üzümleri
Deniz gözlerine sererdim
Kokuları yakamozlara sinsin diye
Martılar nereden öğrenmişti toplamayı
Zeytin gözlü deniz kızlarını, seçmeyi
Zeytin görmemiş deniz kızları
Gözlerinin biçimini nereden almıştı.
Nereden bilebilirdi orman serinliğini
Hem de yüreklerinde hissetmeyi deniz kızları
Gözlerinin maviliğiyle ne muktedirsin
Geceye rengini veren deniz
Ve ne engin yüreklisin
Niye sana serdim sanıyorsun
Bunca sevgiyi; nasıl kucakladın
Yeniden doğmuş gibi hissetmek
Nasıl bir duygu biliyor musun
Kim derdi ki kalbimi ısıtacak, sarıverecek,
Güneşi bile yakıverecek gönül sıcaklığınla
Şiir yazdıracak; deniz ve gecenin karası
Yürekten istemek yetiyor aslında aşkı
Geliyor arkası, mutluluk... Mavilik
Zoru başarmak da, işin cabası.
(23.09.2006 İzmir)
Metin SoydeveliKayıt Tarihi : 23.9.2006 10:08:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
güzellikleri anımsatan yüreğinize sağlık!
bu güzel şiir nezdinde paylaşmadan geçemeyeceğim...
OLMADI GİTTİ
benim hiç sevgilim olmadı
bendim hep sevgili
hep ben sevdim sanki
ne zaman alıp başını gider ya gemiler
benim hep gemilerce acılarım oldu
gemiler battı
ağladım
tuzunu gözyaşından aldı deniz
bende maviyi aldım ondan
kendime seçtim maviyi
kendime ayırdım
mavi mavi ağladım
benim hiç babam olmadı
anılar aradım kendime
bulamadım
çocuk yanımın kırık kaldı bi kanadı
bi kanadım hep anamdı
baban gökte yıldız oldu dediler
inandım
uçtum bulamadım
yalanlar söyledim kendime
aldanamadım
bir yanım babam da kalmış
tamamlanamadım
benim hiç oyuncağım olmadı
yapraklardan kelebekler yaptım
papatyalar topladım kuruttum
uçurtmasını çaldım bir oğlan çocuğunun
göklere saldım
düşler kurdum oyuncak kırmızısı
sonunda yeşil bisiklet aldı dayım bana
attım kendimi kıra bayıra,ve o sıra merak saldım dünyayı dolaşmaya
kağıt sandallarla açıldım
okyanusa martıya ve hatta sevdaya...
benim hiç şansım olmadı
hayatın amortisi bana
büyük ikramiye başkalarına
amaa
benim hep şarkım oldu
benim hep şiirim oldu
benim hep gökyüzüm
benim hep denizim
benim hep günbatımlarım oldu
martım ,balığım
köpeğim kuşum oldu
düşüm,düşüncem oldu
evim,ekmeğim oldu
şarabım ,rakım
aşka gönüllü kalbim
gündüzüm gecem oldu
velhasıl
anlatılacak bir hayatım oldu
Naşide GÖKTÜRK'ün çok sevdiğim ve uzun zamandır yorumlamadığım bu duygu yüklü şiirini inşallah cuma gecesi dinletimizde seslendirmek dileğiyle,
saygılarımla...
şiir sezdirir ve geçer gider......yanık bir ezgi gibi...
Azmin elinden ne kurtulmuşki Zor da olsa başarıyor insan
karanlıkları bile maviye çevirebiliyor yürekdeki sevgiyle.
TÜM YORUMLAR (6)