Benim Gecelerim Şiiri - Mehmet Yücel

Benim gecelerimde sabahlar zor olur.
Horozlar ötmez,bacalar tütmez,kervanlar geçmez.
Yıldızlar kayar birer birer.
Eşkıyalar ağlar ellerinde tüfekler.
Yaslandığım camlar kırılgan,duvarlar nemli.
Şimşek şimşek gözlerim.
Çakar çakar özlerim.
Güneş düşsün diye çekilir gider bulutlarım.
Güneş düşmez; dolu düşer,kar düşer,boran düşer.
Sonra olanlar bütün heybetiyle aklımda;
aklanmaya çalışan aklı alır giderler.
Oysa ak pak özde,
oysa aklanmak sözde.

Benim gecelerimde sabahlar zor olur.
Mevsimler değişir bir gecede.
O mevsimden o mevsime koşarım; bahara hasret.
Hiddet,özlem,umut,nefret....
Bütün Horozlar lal...
Geceler kal diyor kal!
Yalancı gecelerin evladı diyorlar,alay ediyorlar.
Kucak kucağa yatıyoruz gezegenin koynunda.
Ben yalancı geceler ve yalancı sevdalar...
Almışlar üstümden yorganımı.
Üşüyorum.

Benim gecelerimde sabahlar zor olur.
Tel örgüler çekmişler duvarlar örmüşler,siperler açmışlar.
Bombalar patlıyor; abluka içindeyim.
Engel üstüne engel...
Hadi gel!
Yüreğin yeterse gel.
Yüreğin yetmezse gelme benim gecelerime;
kurşunlar var,tuzaklar var,uzaklar var.
Sürgünler var yani,sürünmeler var.
Atarlar senide benim gibi sabahsızlığa,ıssızlığa...
Dayanamazsın,sitem edersin,isyan edersin,kendini terk edersin.

Benim gecelerimde sabahlar zor olur.
Çatşırım kendimle,şartlarla,adaletle,düzenle,sevdayla...
Bir kabarık fatura gelir yemediğim,içmediğim,harcamadığım...
Dahası harcatmadığım...
Öde diyen bir ses duyulur; her seferinde uyulur.
Sonra hesabı sorulur,
can yorulur,umut yorulur.

Benim gecelerimde sabahlar zor olur.
Bir kıvılcım düşer önce; sonra bir rügar eser.
Yanmaya başlar bütün ağaçlar.
Susuz bir yerdedir lanet gece; tutuşur tutuşur tutuşur...