Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
MERHABA, AHMET BEY. KLAS BİR RAKİBİNİZ VAR; BANA SORARSANIZ, SİZİN USTALIĞINIZI GEÇECEK DERİM. BAŞARILAR HER İKİNİZE DE.
SAYGILARIMLA.
HENÜZ HİKAYESİNE GEÇMEDEN TUĞBA'YA AİT BİR ŞİİR BU DEDİM. TARZI KENDİNİ BELLİ ETMEYE BAŞLAMIŞ MİNİK ŞAİRİMİZİN.İLERİDE BU GÜZEL BECERİSİNİ ÇOK DAHA USTALAŞTIRACAĞINDAN EMİNİM. ŞİİR YOLU VE HAYATI HEP GÜZELLİKLERLE DOLSUN..SEVGİLERİMLE TUĞBA. :-)))
Gönülden,yürekten kutluyorum.Bakıyorum da sayın şairim,şairemiz bu gidişle sizi geçecek gibi :)
İlhamın,kalemin daim,bahtın güzel olsun küçük kız.
Nazar değmesin,büyükleri kıskandıracak güzellikte duygu ve anltımın dizelenmesinde gelceğe güveni yüceyen ilhamın şiiri..Selam ve sevgilerimle Allah'a emanet olunuz.Erdoğan Vural
.
Şiir dünyasında babası ile , uzun yaşam yollarında tüm sevdikleri ile beraber yürüsün ....
Kutluyorum bu tertemiz şiirin yüreğini, kalemini...Sevgiyle ...
Ne değin yalın,ne değin içten ve ne değin evrensel dugular,düşünüşler bular!
Öncelikle Tuğba'ya Siz gibi ben de övünebilirim.
Anımsatmalıyım ki O artık yetkin bir şair olmuş bile:))
Artı özgür bırakmalısınız O'nu ,diye düşünüyorum.
Bırakınız,kendi sayfasını kendisi yapılandırsın ve çiçeklerlerce şiirlerle bezesin sayfalarını.
Başta Değerli Evladınıza ve Size saygılar,sevgiler sunuyorum.
Şiirini Antolojim listeme övünçle alıyorum,kocaman bir 10 puanla alkışlıyorum.
Yaşasın şiir...Yaşasın Tuğba KISA !
Erdemle...
Küçük bir melek kaçmış senin içine bence o temiz kalbinle ne güzel yazıyorsun canım benim...devam et yazmaya asla bırakma bu çok güzel bir paylaşım yolu çünkü...başarıların devamını dilerim...armut dibine düşermiş:))...Burcu
Seni çok bilmiş Tuba senii...Büyümüşte küçülmüş zamane.Ne zamanda öğrendin bu güzel ifadelerin bu anlamlara geldiğini.Bu ifadelerin bu kadar güzel yazılacağını ne çabuk belledin böyle.Herkese bir tam puan sana iki tam puan ama birini makine verdirmiyor.Binlerce tebrikler,onbinmilyontane öpücükler sana güzel Tuba'cık.....................Halil Şakir Taşçıoğlu
Bu şiir ile ilgili 18 tane yorum bulunmakta