Benim Dünyam Siyahtı Şiiri - Gökçe Sam

Ben çevirdim beyazı siyaha
Güneş de dayanamadı,
Aldı,
Işığını benden aldı.
Yıkmak zorunda olduğum krallıklar vardı
Durdum ve izledim tüm yükselişleri
İyinin düşüşlerini de gördüm
Ama sustum, her zaman yaptığım gibi.
Kızdım, hiç kızmadığım gibi.

Durup düşünemeden, yürüdüm.
Bir umuttu attığım adımlar,
Özgürlüğü sayıklayan mahkumlar vardı,
Kral gülerken halk ağlardı!
Kralın ağlayışını hiç duyamadı
Paslanmış kulaklar, yaşlanmış hayatlar.

Düşünmeden söylenmiş sözler kefene sarılırdı,
Bir hayat kurdum kendime,
Son pişmanlığın bile yaradığı şeyler vardı,
Benim dünyamda!
Yine de pişman olan yoktu,
Bin yıl geçse, üzenler yine mutlu olurdu.
Yolumu kaybetsem cehennemi tarif ederlerdi,
Görmediğim tek şey önemseyen gözlerdi,

Gökkuşağı pek uğramazdı dünyama,
Keder yağmurları üzgünlerin yüreğini yakardı
Bazı yağmurlar sadece ahmakları ıslatırdı
Dünyamın böyle oluşunu sorgularsam,
Kaderime karşı gelirdim,
Zaten nedenler ortada değil miydi?
Kendinden emin olanlar hep söylerdi,
Benim dünyam siyahtı!