Benim değilmiş Şiiri - Mustafa Parlak

Yetmiş kusur yaşındayım,
Bir hastane odası içinde
Gözümde puslu bir cam
Bugünde kapalı havam yağmurlu yine

Şöyle bir of çektim derinden saldım ince ince
Geçen ahir ömrüm nasıl geçmiş telaş içinde
Canlanır eski anılar gitmez, galip gelir de
Çıkmaz aklımdan bir türlü, inat! Durur günlerce.

Nasıl oldu bilmem gözlerimden dökülürcesine
Ne yaz yağmuru idi ne de kırkikindi birden inince
Kirpiklerimden süzülüp değdikçe çorak yüzüme
Çıkan o toprak kokusu yok mu?
Yakıyor sinemi dağlıyor, çekiyor kendine.

Hiç gitmiyorsun, ölüm!
Benimlesin her nefes alıp verişim de
Tadım yok, stress dedi doktor, ne çare!
Kendimi dava ettim, her derde tabibe
Hiç gitmiyorsun ölüm
Benimlesin, ne edeceğim seninle.

Hiç birşeyim yokmuş benim onca servet içinde
Şimdi anlıyorum herkes de bunca telaş niye
Mal, mülk, evlat ve elbisem
Bir başıma yapayalnız odamda düşününce
Para, pul, şöhret ve dahi ömrüm
Benim değilmiş, alıp verdiğim nefesim bile.

Odam da yarım yapalak açılan bir pencere
Yatıyorum yatağımda ümit dolu his ile
Bir illet ki yapıştı tene, darın düşürdü hastaneye
Benim değilmiş,
Benim bildiğim bedenim bile

Çiğerim dipsiz, çiğerim özsüz, öksürük öksürük üstüne
Tekliyormuş yüreğim, o da zavallı, o da bi çare
Soluklanmadan geçirdiğim geçmişimi yad ede ede
Vakti geldi deyişini duyar gibiyim,
Her derdime deva sende

Hiç durmadan çoğaltmak için çalıştım günlerce
Uğrunda savaştığım her şeyim, hani nerede?
Benim değilmiş
Bakıyorum şimdi bom boş ellerime
Benim değilmiş işte! Acıyorum emeklerime

Ne taşıdığım beden, ne onca evlat
Ferahlık vermiyor ruhuma
Camı açıp pervasızca
Bağırmak istiyorum, avazım çıktığınca
Aldanmayın bu dünya sahte,
Bu dünya sahte!

Emin değilim hiç bir şeyden
Emin değilim gelecekten
Hiç bir şey benim değilken,
Hiç bir şey senin değilken

Kırışma parasını ben ödedim diye
Anadan üryansın kefen bezi içinde
Adem oğluna yakışır, onuruna has!
Unutulacaksın yine de
Yeni eşilmiş derin bir köşede

Vuracaklar sırtına dünya yükünü
Şimdi kendini nasıl kasarsan kas
Bir Allah olacak, bir sen ve avuntuların belki de
Ağla, istediğin kadar ağla, öyle özlü öyle has
Dindiremeyecek acılarını, gözyaşların
Döktüğün her damla geçmeyecek
Geçmiş için bir umut yerine
Kendini geçmişine sayıyor bulacaksın
Dur! Yapma bunu kendine
Bırak her şeyi yoluna
Hırsı, kini, öfkeyi de

Benim dediğin her şey aslında değil
Her neyin peşindeysen bırak ve çekil
Yaşadığın her şey aslı değil
Götüremiyorsan bir nefes dahi
Yaşadım sandığın hayat senin değil.
Yaşadım sandığın hayat değil.