Benim dedemin adı Ahmetti

Dedemin adı Ahmetti.
Peygamber'den (s.a.v) aldı ismini.
Gariplerin efendisinin, yareniydi.
Yazgısı çok derindi.
Onun çektiğini kimse çekmedi.
Eşinden evladın dan geçti.
Acısını kimseye çektirmedi.
Küstü; aldı yanına muhammedi.
Sığmadı toprağa,denizlere gitti.
Umman, içinde bir umman-dı.
Garipliğine Allahtan başka,
Sahip çıkan olmadı.
Marrtıların sesleri;
Yalnızlığına çareydi belki.
Balıklar; geçimiydi.
Karnı doyacakkadar.
Barakada yaşar ama mert yaşardı.
Bir ummana sığındı,
Dayanamadı evlat hasretine
Bir gün çıkıp geldi.
Ölmeden göreyim dedi.
Titriyordu elleri,
Dert keder,yıkmıştı besbelli.
Ayakta zor duruyordu.
Bir kahvaltı yaptık beraber,
Sevdiklerni; okadar görebildi.
Sonra arkasına bakmadan,
Geçip gitti(kimseyi üzmemek içindi)
Tek hatırası sessizce gidişi,
Bir de siyah beyaz resmi.
Sevdiklerini bir kere görebildi.
Allah bir okadar da ömür verdi.
Yetmişine geldi.
Bir haber allalım yeter!
Biz sahip çıkalım dedik.
Öldü dediler.
Kabri bile saklı, kimsesizler kaldırdı.
Kimsesiz geldi,kimsesiz gitti.
Kimbile hali niceydi.
Dayanmıştı rabbine,
Kimse çekmezdi belkide,
Benin dedem; Ahmetti,
Garip geldi,garip gitti........
Gariplerin sahibi; sana emanet.
Sevdiklerinle,sevdik-leriyle,
Ahirette haşret.