Benim Dedem Adam Gibi Adamdı

Benim dedem adam gibi adamdı
Gurbet nedir bilmedi o hep köyünde yaşadı
Çakır çakırdı gözleri, iri yarı dev gibi bir adamdı
Lakabı sakarağaydı
O bir ağaydı, o bir koşmapınar'lıydı
Benim dedem adam gibi adamdı.

Yürdüğü zaman yolları titretirdi
Bir babaannemden korkardı
Çünkü onu çok severdi
Başında dört köşe kasketi
Çalışmaktan nasırlaşmış elleri
Güçlüydü kuvvetliydi bükülmezdi bileği
Merhametliydi yufkaydı yüreği
O herkesi severdi, eksik olmazdı misafiri
O bir ağaydı o bir koşmapınar'lıydı
Benim dedem adam gibi adamdı.

Ustaydı köyün bütün evlerinde vardı emeği
Kulağının arkasında boyalı kalemi
Dudağında birinci sigarası
Elinde keseri rendesi ağaçlara can verirdi
Bir zamanlar seçtiysede gurbeti
Dayanamadı köyünü seçti
Başı göklerdeki meşeleri, sabahları çiğ tanelerini
Damdaki öküzünü özledi
O bir ağaydı gurbette yapamazdı
O bir Koşmapınar'lıydı
Benim dedem adam gibi adamdı.

Perşembe'leri çarşıya inerdi
O köyünde muhtardı onu herkes tanırdı
Lakabı sakarağaydı herkes saygı duyardı
Sözü sözdü köyde barışı o sağlardı kimse onu kırmazdı
Benim dedem adam gibi bir adamdı.

Bazen tahta evinin penceresinden
Gözleri dalardı uzaklara
Mavi gözleri buğulanır babası gelirdi aklına
O küçükken gitmişti askere
Bu vatan uğruna, bu bayrak uğruna
Yedi düelle savaşmış şehit olmuştu Çanakkale'de
O gururluydu çünkü o bir şehit oğluydu
Bende onunla gururla onuru yaşıyorum
Çünkü şehit torunuyum.

Benim dedem iyi bir adamdı
Suskundu dertlerini kimseye açmazdı
Yüreğinde daha yaşanmamış acıları vardı
Benim dedem adam gibi adamdı.

Kasım 2005