Benim Bu Hikaye Şiiri - Özgür Doğa

babamın
testisi yolda kırılmış
annemin
ayak bileklerini kediler tırmalamış
saatli bombası ölüme kurulu
yüreğimin eskizlerinde

unut el kadar çocukluğumu

narlar
kan kardeşim
incirler
süt annemdi
çocukluğumun
düşsel asma bahçeleri’nde

unut ağaçtan düştüğüm gün incinen çocukluğumu

komşu kızları
keşfedilmemiş bir kıta
çocuğuz ya
çıkan yoktu o karaya

unut seni sobelediğim ağaçları

ineği
kim sağar
kapıyı
kim çarpardı
unutulmuş çocukluğumun yüzüne

çocukluğumu
soluma
ey yar
delirmeden
kendini kurtar

ağılı acı
kocasız evlerde
sabır
çekilen
tespih tanesiydi

ağlayan var
diye
bağır
kasık sancılı
girdap
geceye

unut seni ebelerken ebene küfrettiğim bodrum katını

ilk gençliğim
ne esirgenir
ne bağışlanır
bir ütopya
aşklarım
gül
geç

yediğin içtiğin senin olsun öldüklerini anlat

bir gençlik
ki
harçlığım
bile
yok
sevgilime
bir demet çiçek solunca
elim
kolum
kırık

şarap sızınca gölgeme
kusan sen ol gölgemi
ey yar

tadım
tuzum
kaçak artık
yakamdan
düşen
gözyaşları
boyacı çocuklar

unut seni tanımaz kandili kutlu yerleri

şah çek
mat bir ömre
taşlar da
devrilir
nasıl olsa

-dizeleri silinen küçük düşer aşka –

unut kendini bir kaşık suda maviye boğan martıyı (da)