Benim Bir Sonum Yok Anne Şiiri - Sinan B ...

Benim bir sonum yok anne
Benim kaderim yalnızlık

Hayat bana karşı ağır
Ben ölüme yürürüm yalın ayak

Gördüm anne gördüm
Yokluğumu dalgalanırken gördüm

Ve sonra herşey bir hüsran
Aldığım her nefes ruhuma azap

Benim bir sonum yok anne
Benim kaderim yalnızlık

Sen beni yok say gitsin
Benim hücremde yeşermiyor hayat

Sahi mutluluk neydi anne
Ya da hayat gerçekten var mıydı

Ben hiç yaşamadım ki anne
Ölümü ezberledim eskittim

Eriyen bedenim yüreğim yabancı
Ben hiç yaşamadım ki anne

Dört duvar arası bir tutsak ben
Hep bir şeylere hasret pas tuttum

Ömrüm yitip gitti gençliğimi göremedim
Tel örgüde bir öykü benim ki

Siyah beyaz buruşuk anılar
Boğuluyorum yine anne

Aynalar da parçalanmayan biz
Ayrılık yok ama vuslat kayıp

Bu bir cehennem söküğü
Kül benim gül yine sen anne

Ben kendimden çok sana yanarım
Yokluğumun en büyük yarası bu

Ve ödeyemem senin hiç hakkını
Ölüp ölüp dirilsem de anne

Hani hep derdin senin sonun ne olacak
Ben susardım suskunluğa gömülürdüm

Oysa içimdeki yangın susmazdı
Sonra kaldırımlar beni beklerdi

Yollar toz duman içindeydi hep
Ben kaldırımlarda meçhul bir yolcu

Gözlerin gelirdi ansızın aklıma
Gözlerinde merhamet şefkat vardı

Ben malesef yitik bir müebbet
Kurtlar sofrası öldürdü merhameti anne

Ben öldüm cehenneme döndüm
Sürgünü prangalı hüznü gördüm

Şimdi kendimden kaçıyorum sadece
Pusu da pas tutmaz kırık bir kalem

Kan ter içinde yokluğum üşüyor
Benim bir sonum yok anne