Benim Bir Babam Vardı

-BÜTÜN GÖNÜLDAŞLARIM İÇİN AYRI AYRI KUTLU OLMASINI DİLEDİĞİM BABALAR GÜNÜNDE, BABA HASRETİYLE GÖZ YAŞI SİLENLERE VE YAŞARKEN BABA KIYMETİ BİLENLERE, DOKUZ YAŞIMDA ONSUZ KALDIĞIM BABAMA DAİR YILLAR SONRA KENDİ AÇIMDAN DUYGULARIMI İTHAF EDİYORUM.-

BENİM BİR BABAM VARDI

Sabah erken kalkardı,
Biz uyurken bakardı,
Dönmek için çıkardı,
Benim bir babam vardı...

Ne tıknaz, ne iriydi,
Güreşti, kispet giydi.
Varılmaz dağ gibiydi,
Benim bir babam vardı.

Erken soldu, sarardı,
Ân geldi, gün karardı.
Gittiğim dağlar ardı,
Benim bir babam vardı.

Âdem'di, var Havva'sı,
Müslümanın havvas'ı...
Oğuz, Kıpçak kuvvâsı,
Benim bir babam vardı.

Kundurası çarıktı,
Belki altı yarıktı.
Seferberlikten çıktı,
Benim bir babam vardı.

Üç yıl gitti nöbete,
On beş yıl da gurbete...
Lâyık en çok hürmete,
Benim bir babam vardı.

Ekmeğe katık, ceviz;
Çalışmak, yol vergimiz.
Nasıl unuturuz biz,
Benim bir babam vardı.

Demedim dizi benim,
Tastamam gizi benim.
Dünyada izi benim,
Benim bir babam vardı.

Memurluk, on bir sene,
Dokuz evlat, tek anne.
Kırk dört yıl doldu yine,
Benim bir babam vardı.

Seherde bülbül sesli,
Ne sarıklı, ne fesli,
Hâtmetmeye hevesli,
Benim bir babam vardı.

Gönlün, gözün; Mustafa.
Sözün, özün; Mustafa.
Karagöz'ün Mustafa...
Benim bir babam vardı.

Hayata tat katardı,
Yurduna can adardı,
Aşkı Kaçkar kadardı,
Benim bir babam vardı...

Yaşlanmamış çınardı,
Kanmadığım pınardı,
-Anılmazsa kınardı-
Anan böyle anardı:
Benim bir babam vardı!...

Bahattin KARAGÖZ