Benim Baharım Ne Zaman Gelecek Anne!

Umutsuz bir sabaha yolculuk ederken,
Hayallerimi reddettiğimin bir aptallık olduğunu anladım.
Bir yürek kıpırtısı beni beynimden vurdu adeta.
Öylece kalakaldım pişmanlıklarımın arasında.
Belki bir ses, belki bir hıçkırıktı; boğazımda düğüm düğüm olan.
Nefes almamı zorlayan.
Ben, annemi oluyordum anlayamadım.
Daha önceleri kızıma yazdığım söyleşi gerçek mi oluyordu yoksa?
Bir işveyle ben geldim diyordu.
Bense ona bakamıyordum bile.
Biliyorum bu günler geçecek.
Bu sıkıntılar geçici.
Ama öyle yorgun, öyle bitkinim ki.
Yavruma doğru olanı yapmalıyım diyorum.
Ama doğruyu bulamıyorum.
Sanırım yavaş yavaş anneliği tadar oldum.
0
Sanki kalabalık içinde yapayalnızdım.
Bu kış, bu kara bulutlar beni boğar oldu.
Ne zaman bahar olacak sorusunu her sabah yatağımdan kalkarken
kendime soruyorum.
Ne zaman kuşlar ötmeye başlayacak?
Benim baharım ne zaman gelecek?
Bu kadar pes etmişlik niye?
Bilmiyorum.
evet bu genç yaşta çok yoruldum.
Hayatla savaşım çok küçük yaşlarda başladı.
Yaramaz bir çocukken, bir o kadar içerlemişim herşeyi.
Şimdi koskoca bir kadınım.
Beni anlayacak kimsem
yok denecek kadar az.
0
Boğuluyorum bu hayatta.
İnsanlar mı boğuyor yoksa içimde beni kemiren soru işaretleri, ünlemleri, ne bileyim üç noktalar mı?
0
Gitmek! ! !
Çok uzaklara gitmek için neler vermezdim.
Bir zamanlar denizkızı derdi de
ben de hep söylerdim.
Bana da olur bu gitmeler bazı zamanlar diye.
Küçücük bir evim olsun.
sahil kasabasında.
Çocuğum, ben ve bana gerçekten değer verecek bir baba.
Annem, ananem, abim,yengem ve dünyalar tatlısı yeğenlerim de olsun.
Bizi kemiren bu hayata inat yaşamasını bilelim.
0
Çok sıkıldım, çok bunaldım.
soruyorum:
benim baharım ne zaman gelecek anne?
-
(2007 Mart'15 Denizli)